آيا واقعا دختر ها فرياد نمی‌زنند؟!

آيا واقعا دختر ها فرياد نمی‌زنند؟

هيس! داد نزن! فرياد می زنی؟… دخترها كه فرياد نمی زنند! گريه می كنی؟ پسرها كه گريه نمی كنند‏، گريه كار دخترهاست!!!

.

از بچگی آنقدر اين حرف ها را در گوشت می خوانند كه تو ناخواسته مجبور می شوی فريادت را با طعم تلخ سكوت فرو بدهي و جلوی اشک هايت را بگيری. چرا كه می دانی برای اثبات پاک بودنت باكره گی نشانه ايست كه اگر نباشد خوب بودنت تا ابد زير سوال خواهد رفت و برای اثبات آن تلاشی بيهوده انجام می دهی و بايد قبول كنی كه اگر ازدواج نكرده باشی حتی از بهشت هم رانده خواهی شد، چرا كه تنها باكره ها به بهشت خواهند رفت.
.
«هیس! دخترها فریاد نمی‌زنند» با پيشينه ای که پوران درخشنده در ساخت فيلم های اجتماعی دارد، فيلمی ست كه با توجه به تازگی داستان و صراحتش در طرح موضوعی كه هميشه در جامعه مدفون مانده است، خوش درخشيد. فيلمی كه تعدی در دوران كودكی و عواقب آن را تا حدودی توانست به والدين بی خيال و هميشه درگير نشان دهد.

بگذريم از اين كه بدليل شرايط حاكم بر فيلمسازی و مميزی های متعدد، موضوع بسيار سربسته مطرح شده بود و اگر دست فيلمساز در نمايش صحنه ها بازتر بود مطمئنا تاثير بيشتری را شاهد بوديم.

بگذريم كه فيلم مطابق معمول بسياری از فيلمها، با تمام خوش ساختی بخش های ابتدايی اش، به سطحی نگری انتهايی دچار شده و آنقدر صحنه های بی حس و حال و اضافی به آن افزوده شده تا كشدارتر جلوه كند(منظورم همان صحنه های تعقيب و گريز انتهايی است كه تماشاگر در هضم تک تک فريم های نمايش داده شده بر روی پرده سينما سردرگم می ماند و دچار نوعی ابهام و بی خيالی می شود و به حدسيات خود می پردازد و زودتر از نمايش جزئيات صحنه های فيلم بدون احتياج به هيچ جادويی آينده نگری های درستی را انجام می دهد).

بگذريم از اينكه بعيد است وكيلی كه آنقدر چنين پرونده ای برايش دارای اهميت می باشد(بطوری كه به خاطر آن از كار و زندگی خود دست می كشد و بدنبال برادر معتاد مقتول در شهر ديگری می گردد و با كفش های پاشنه بلند خود آنطور ماهرانه مي دود)، روی آخرين دفاعيات خود آنقدر كار نكند تا قاضی و حضار را تحت تاثير قرار دهد كه بتواند مانند خيلی از دادگاه های واقعی حكم را تغيير دهد و طلب تجديد نظر در اجرای حكم كند. چرا كه همه  ما از تاثير جادوی سخن بخصوص در مقام دفاع از يک قاتل بی گناه بی خبر نيستيم و به همين دليل بی توجهی خانم درخشنده به اين موضوع قابل خرده گيری بوده و از آنجايی كه با ديدن هر فيلم گروهی از مدافعان اعتراض آشكار می نمايند، در تعجبم كه چگونه صدايی از وكلای عزيز جامعه در مقام دفاع از حيثيت شغلی خود تاكنون در نيامده است.

همينطور بگذريم از آهنگسازي بسيار زيبای کارن همايونفر كه در لحظه های حساس فيلم آنچنان متبحرانه تو را بر روي صندلی اي كه نشسته ای ميخكوب می كند، طوری كه زنگ موسيقی تا مدتها پس از اتمام فيلم در مغز و ذهنت به صدا در می آيد و ول كن ماجرا هم نيست و تازه متوجه می شوي كه خيلي از ضعف های فيلمنامه با تجربه سالها آهنگسازی وی بر روی فيلمهای مختلف، چگونه پوشش داده شده است و در مواقعی مانند ساير فيلمها، تاريخ موزيک تكرار نمی شود و در لحظه های انتظار شنيدن، به سكوت بسنده می كند و تو در انتظار نت ها می مانی كه در ذهنت مهمانشان كنی ولی هيچ خبری نمی شود تا فرصتی برای جاری شدن اشک ها و كشيدن آه به تو داده شود.

بگذريم از اينكه كافيست تو لحظه ای خودت را به جای آن دختر يا پسر در واقعيت بگذاری و آرام آرام در عمق اين جنايت فرو روی كه نه تنها غرور و انسانيت يک موجود زنده زير سوال رفته است، بلكه غم انگيز تر از آن، اين است كه همه تو را به سكوتی وهم انگيز دعوت می كنند برای آبروداری آينده ای مبهم …

در هر صورت اين فيلم اجتماعی با تمام ضعف هایش می تواند گوشه ای از درد اين جامعه باشد و نشانه ای از روشن شدن همان چراغ قرمز فقر فرهنگی. برای كسانی كه در كودكی يا نوجوانی مورد تعدی قرار گرفته اند و در گوشه ای با خاطرات تلخ و با آهنگ هيس!، زندگي خود را سپری می كنند و گاهی نيز خودخواسته به كابوس های پايان ناپذير شبانه شان پايان می دهند، و همينطور برای كسانی كه به خود اجازه انجام چنين عملی را می دهند بی آنكه به عاقبت آن موجود بيگناه فكر كنند، تنها به اين بهانه كه خود قربانی همين ظلم در كودكی بوده اند و يا بر روان بيمارگونه خود بی هيچ تلاشی برای درمان، سرپوش گذاشته اند…

.